Kiściec srebrzysty (Lophura nycthemera)

Kiściec srebrzysty (Lophura nycthemera) to gatunek z rodziny kurowatych. Pochodzi z gór Mjanmy, Tajlandii, Wietnamu, Laosu, południowej części Chin i wyspy Hajnan. Ptaki te można spotkać także na nizinach porośniętych trawami. Najbardziej jednak upodobał sobie obrzeża gęstych lasów oraz dżungle bambusowe, przede wszystkim na wysokości 1500-2000 m n.p.m.

Samce bardzo różnią się od samic, u koguta grzbiet i skrzydła są białe w czarne prążki. Brzuch i czub ma czarne, ogon jest także biały w czarne prążki i czarne plamki.Samiec może osiągnąć długość ciała od 125cm, z czego sam ogon osiąga 70cm. Samica natomiast osiąga tylko 60-70cm. Kura ma ubarwienie zbliżone do brązowego, pióra pokrywowe są czarne z brązowym obrzeżem, przypominające łuski. Młode Kiścce srebrzyste ubarwienie mają takie samo jak samica, lecz ich barwa jest trochę jaśniejsza od upierzenia kur. U obu płci z boku głowy czerwona maska, nogi także mają barwę czerwoną. Samica Kiśca srebrzystego zaczyna znosić jajka już pod koniec lutego i kończy w maju. Kury bardzo często same wysiadują jajka w wolierze, lecz należy im dostarczyć skrzynkę lub inny pojemnik wyścielony sianem albo słomą. Samce Kiśca są gotowe do rozrodu w drugim roku, a kury już w pierwszym. Samica znosi od 8 do 14 jaj. W warunkach wolierowych może znieść ich znacznie więcej, lecz te ponad stan mogą być nie zapłodnione. Okres wysiadywania trwa od 24 do 25 dni.

Kiściec srebrzysty jest uważany za najłatwiejszego w hodowli. Można spotkać jego hodowle wolierową na całym świecie. Gatunek ten dobrze znosi niskie temperatury w zimie, chociaż nie potrzebuje ochrony przed mroźnym wiatrem i niską temperaturą. Warto jednak wolierę zabezpieczyć od wiatru po stronie wschodniej, skąd najczęściej odziałuje mroźny wiatr. Pożywienie tych bażantów w warunkach naturalnych stanowią pędy roślin, młode liście, jagody, wszelkie nasiona traw i zbóż oraz różne owady.